Moederschap en cupcakes: over liefde, loslaten en een snuifje zelfzorg

Elf jaar geleden werd ik mama.
Het mooiste dat me ooit is overkomen. Maar ook – eerlijk is eerlijk – één van de grootste uitdagingen van mijn leven.
Moeder worden is thuiskomen bij een liefde die je nooit eerder hebt gekend. Maar het is ook verdwalen in verantwoordelijkheid, in verwachtingen, in zorgen. Zorgen voor een ander betekent soms dat je jezelf onderweg even uit het oog verliest. En dus werd het ook mijn oefenterrein. Leren kiezen voor me-time zonder schuldgevoel. Leren dat goed genoeg echt goed genoeg is.

Want moeder zijn heeft me veranderd.
Het heeft me emotioneler gemaakt. Zachter. Kwetsbaarder. Maar ook krachtiger. Liefdevoller. Helderder over wat telt in het leven. Maxime is mijn grootste liefde, mijn meest waardevolle bezit, mijn spiegel.

En elk jaar opnieuw is het daar weer: die klassieke vraag rond haar verjaardag.
Wat geef ik mee naar school voor de klasgenootjes?
En elke keer die twijfel. Moet ik niet iets zelf bakken? Samen misschien? Iets speciaals?
Alsof in een cupcake mijn waarde als moeder verscholen zit.
En telkens opnieuw komt ook dat zachte, wijze stemmetje in mij naar boven – die innerlijke Sister – en zegt: “nee. Het hoeft niet. Jij bent niet meer of minder moeder door wat er in die traktatiedoos zit. Je bent niet meer waard als je jezelf uitput. Zorg jij maar voor jezelf. Dát is ook moederliefde.”

Dus de afgelopen jaren deed ik wat voor mij haalbaar voelde.
Ik kocht iets in de winkel. Of ik bestelde iets. Zonder schuld, met zachtheid voor mezelf. Zonder oordeel.
Want laten we eerlijk zijn: of je nu bakt of bestelt, je bent sowieso een topmama.
Eentje die elke dag opnieuw haar best doet, haar kind graag ziet, en zichzelf leert te zijn in dat verhaal.

Maar dit jaar... was het anders.
Maxime had een pedagogische studiedag.
Ik had verlof genomen. En zomaar ineens was daar ruimte. Tijd. Rust.
Dus trokken we samen naar de winkel, kozen ingrediënten, bakten cupcakes en versierden ze.
Het werd een dag vol knoeien, lachen, proeven, verbinding. Een dag om te koesteren.
En ik genoot. Niet omdat het perfect was, maar omdat het echt was.

Wat we volgend jaar doen?
Geen idee.
We voelen dan wel wat past. Wat lukt. Wat nodig is.

Maar één ding weet ik zeker: wat het ook wordt, ik blijf de mama die ze nodig heeft.
Niet de perfecte, maar de aanwezige.
Niet de altijd-bakkende, maar de liefdevol-kiezende.
Niet de uitputtende, maar de zorgdragende — óók voor mezelf.

Dus lieve sister, als jij ook soms twijfelt:
Of je genoeg doet. Of je het goed doet. Of je het "zoals het hoort" doet…
Laat mij dan even jouw stemmetje zijn.
Jij bent genoeg. Jij doet het goed. Of je nu bakt of koopt.
Zolang er liefde is, ben jij de moeder die jouw kind nodig heeft.

En ondertussen staan wij hier naast elkaar.
In sisterhood.
Om elkaar te herinneren aan wat we soms vergeten:
Zorg dragen voor jezelf ís een daad van liefde.
Een traktatie voor je kind begint bij een stukje mildheid voor jezelf.

💛