De broosheid van het leven – en hoe die ons uitnodigt om voller te leven

Deze week raakte het nieuws van Freek en Suzanne me recht in het hart.
Zo’n krachtige, levendige man – vol vuur, nieuwsgierigheid en levenslust – die plots te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is...
Ik voelde de stilte in mezelf.
Die stille schok die je doet ademen tot diep in je buik.
En weer beseft: het leven is zo kwetsbaar. Zó broos.

Ik dacht terug aan toen ik dertig werd.
Toen stond ik midden in het leven. Vol dromen, vol vaart.
Ik rende, werkte, bouwde.
Stilstaan bij de eindigheid van het leven?
Dat deed ik nauwelijks.
En misschien is dat ook hoe het hoort op die leeftijd.

Maar intussen zijn we dertien jaar verder.
Dertien jaar waarin het leven ons als gezin ook van dichtbij liet voelen hoe snel alles kan kantelen.
Soms op een paar minuten. Soms in enkele maanden.
Momenten waarin alles wat je kende, ineens wiebelt.
En waarin niets vanzelfsprekend meer is.

Sinds ik mama werd, voel ik die broosheid nog intenser.
Het diepe verlangen om er altijd te zijn voor mijn kind.
De rauwe angst om haar ooit te moeten loslaten.
Of – ik durf het amper schrijven – haar op een dag te verliezen.
Dat zijn gedachten die ik niet wil wegduwen.
Ik laat ze toe.
Niet om mezelf te verlammen, maar om te leven vanuit wat écht telt.

Want dat is de keuze die ik elke dag probeer te maken.
Om niet harder te rennen, maar dieper te leven.

✨ Ik ben nog steeds ambitieus – en tegelijk geef ik mezelf toestemming om ook stil te zijn.
✨ Ik werk met hart en ziel – en ik laat mijn agenda ook ademen.
✨ Ik wil impact maken – maar niet ten koste van de kleine, intieme momenten thuis.

Het nieuws van Freek en Suzanne herinnert ons eraan dat het leven geen eeuwige belofte is.
Het is een uitnodiging.
Om lief te hebben.
Om te kiezen voor wat voedt.
Om momenten te creëren die licht brengen – voor onszelf en voor elkaar.

💛 Laat jouw ambitie niet zwaarder wegen dan jouw verlangen naar verbinding.
💛 Laat jouw gezin geen reden zijn om jezelf weg te cijferen.
💛 Laat je twijfels niet luider klinken dan je dromen.

Hoe timemanagement een vorm van zelfliefde kan zijn

Het klinkt misschien gek… maar timemanagement is voor mij geen strak systeem of een manier om meer gedaan te krijgen.
Het is een daad van liefde geworden.
Voor mezelf. Voor mijn gezin. Voor het leven.

Want als het leven zo broos is, dan wil ik mijn tijd niet zomaar volproppen.
Dan wil ik kiezen. Bewust. Zacht. Vanuit wat mij voedt.

Daarom plan ik niet enkel vergaderingen of to do’s.
Ik plan ook adempauzes.
Ik plan ruimte voor mijn dochter, voor wandelen, voor rust.
Ik zet mijn energiegevers in mijn agenda vóór ik de rest plan.
Niet als luxe, maar als noodzaak.

Want hoe kan ik er echt zijn voor de mensen rondom mij, als ik mezelf voorbijloop?

Timemanagement mag zoveel meer zijn dan efficiëntie.
Het mag een manier zijn om je leven vorm te geven zoals jij het wil.
Om nee te zeggen tegen wat leegzuigt.
En voluit ja te zeggen tegen wat je laat stralen.

✨ Zo maak ik bewust tijd voor mijn gezin – zonder schuldgevoel.
✨ Zo werk ik met focus – maar zonder mezelf op te branden.
✨ Zo blijf ik trouw aan mijn dromen – én aan mijn behoefte aan rust.

Misschien herken jij dat ook: het verlangen om je agenda niet langer te laten regeren door verplichtingen, maar door wat klopt voor jou.
Dat is geen luxe.
Dat is leiderschap over je eigen leven.

Dus lieve sister, als jij voelt dat het anders mag…
Begin dan klein.
Met één pauze. Eén keuze. Eén liefdevolle grens.
En voel hoe er ruimte ontstaat.

Ruimte voor zachtheid.
Voor betekenis.
Voor leven – zoals jij het bedoeld hebt.

Vanuit mijn soul,
met alles wat ik ben

Sabrina